Μπορεί στην Ελλάδα του 2022 οι εργαζόμενοι στον Δημόσιο και στον Ιδιωτικό Τομέα να βρίσκονται στα πρόθυρα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού;
Η απάντηση και στις δύο περιπτώσεις είναι καταφατική. H επίσημη ανεργία στην Χώρα μας θερίζει, καθώς τα στοιχεία αναφέρουν την Ελλάδα ως δεύτερη με την υψηλότερη ανεργία στην Ευρωζώνη με ποσοστό 11.8% στον γενικό πληθυσμό, ενώ παραμένουμε επίσης στην δεύτερη υψηλότερη θέση σε νέες ηλικίες με ποσοστό ανεργίας 28.5% (στοιχεία Eurostat, Σεπτέμβριος 2022).
Δύσκολα όμως γίνεται ευρέως αποδεκτό ότι και οι εργαζόμενοι στον Δημόσιο Τομέα, πολλώ δε μάλλον και στον ιδιωτικό, μαστίζονται την τελευταία 12ετία τόσο κατά τη διάρκεια της κρίσης, των μνημονίων και της ύφεσης, αλλά και εν μέσω πανδημίας και φυσικά εν μέσω ενεργειακής κρίσης και της επερχόμενης διεθνούς αστάθειας, από υπο-αμοιβόμενη εργασία που τους εξαναγκάζει να βρίσκονται σε τραγικά οικονομικά αδιέξοδα, κοινώς δεν τα βγάζουν πέρα, ούτε για τις βασικές ανάγκες και τις καθημερινές υποχρεώσεις αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Χαρακτηριστικά είναι τα συμπεράσματα εμπεριστατωμένης μελέτης (Μάρτιος 2022) του Κοινωνικού Πολύκεντρου της ΑΔΕΔΥ υπό τον Καθηγητή κ. Σταύρου Μαυρουδέα και τον Ερευνητή του ΚΕΠΕ κ. Κώστα Πασσά με τίτλο «Το επίπεδο και η εξέλιξη των αμοιβών στον Ελληνικό Δημόσιο Τομέα από την κρίση του 2009-10 έως σήμερα»:
«Η συνολική εικόνα των συνθηκών αμοιβής και εργασίας των εργαζομένων στον ελληνικό δημόσιο τομέα στην περίοδο από το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης μέχρι σήμερα είναι οικτρή. Στο πλαίσιο των πολιτικών λιτότητας που έχουν επιβάλλει τα Προγράμματα Οικονομικής Προσαρμογής των ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ – και που οι δεσμεύσεις τους ακολουθούνται αδιάπτωτα μέχρι σήμερα – τόσο η απασχόληση όσο και οι μισθολογικές συνθήκες έχουν επιδεινωθεί δραματικά στον ελληνικό δημόσιο τομέα. Όσον αφορά το επίπεδο των αμοιβών στον δημόσιο τομέα αυτές, στην περίοδο 2010-2020, έχουν μειωθεί κατά 17,1% σε όρους πραγματικών τιμών».
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Εργασίας της Γ.Σ.Ε.Ε. (ΙΝΕ – ΓΣΕΕ) όπου αφενός καταγράφεται η εξέλιξη της ακρίβειας στη χώρα μας, αποτυπώνεται η όξυνση της οικονομικής ανισότητας, η μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων και οι επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο των νοικοκυριών και αφετέρου τονίζεται η άμεση ανάγκη λήψης μιας σειράς από παρεμβάσεις, οι οποίες θα στοχεύουν στην προστασία της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών και των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων.
Πρακτικά αυτά σημαίνουν ότι πριν καν η Ελληνική κοινωνία (σχεδόν στο σύνολό της) εισέλθει στην βαθιά ενεργειακή κρίση και τις αυξήσεις, όχι μόνο του ρεύματος, αλλά βασικών αγαθών και υπηρεσιών που αφορούν την στοιχειώδη επιβίωση, όπως είναι τα τρόφιμα και η βενζίνη και λίγο πριν εισέλθουμε – σύμφωνα με τα λεγόμενα του Γάλλου Προέδρου Μακρόν – στο «τέλος της εποχής της αφθονίας και των βεβαιοτήτων» και ενώ είμαστε στα πρόθυρα ενός από τους πιο δύσκολους χειμώνες μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου, στην Ελλάδα παραμένουμε ανέτοιμοι, σχεδόν σε μία ιδιότυπη νιρβάνα.
Η δε νιρβάνα αυτή συντηρείται με τα κάθε λογής voucher, pass και εσχάτως με τα καλάθια της «κοροϊδίας», τα οποία αποδεδειγμένα δεν αποτελούν μέσα αντιμετώπισης της ακρίβειας και της φτώχειας. Και μπορεί με πολιτικούς όρους οι κυβερνόντες να μοιράζουν τέτοια χρήματα σε πληθυσμιακά στρώματα, αλλά κατά βάση θυμίζουν είτε την Αντουανέτα και το παντεσπάνι, είτε τη μπάντα του τιτανικού την ώρα που βούλιαζε.
Η φτωχοποίηση στην Χώρα μας δεν αφορά μόνο τις στρατιές νέων ανθρώπων άνεργων ή υποαπασχολούμενων, στην πιο παραγωγική τους ηλικία. Δεν αφορά μόνο την υψηλή ανεργία στον γενικό. Δεν αφορά μόνο τη ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα, της επισφάλειας και της εκμετάλλευσης. Δεν αφορά μόνο τον εμπορικό κόσμο και τους μικροεπαγγελματίες που έρχονται κάθε μήνα αντιμέτωποι με δυσβάστακτα λειτουργικά κόστη (όπως το ρεύμα). Αφορά και τους εργαζόμενους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα που παρά την εργασία τους δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στα στοιχειώδη και βλέπουν τον πληθωρισμό να ροκανίζει την αγοραστική τους δύναμη. Βλέπουν το παρόν δύσκολο και το μέλλον ζοφερό.
Στην βιβλιογραφία έχει πλέον αναδυθεί ο νέος όρος working poor και αφορά αυτή την κατηγορία εργαζομένων που ναι μεν εργάζονται, αλλά αγγίζουν το φάσμα της φτώχειας ή της σχετικής φτώχειας.
Οι Έλληνες εργαζόμενοι και κυρίως τα συνδικάτα και οι δημοσιοϋπαλληλικές ενώσεις οφείλουν να σταθούν στο ύψος των καιρών και των περιστάσεων. Να μαζικοποιήσουν τους εργαζόμενους στα δίκαια αιτήματα, να διατρανώσουν τα προβλήματα, να γιγαντώσουν τις διεκδικήσεις και να βγουν από την περιχαράκωση του μικρόκοσμου, ώστε να καταπολεμήσουν τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Ιδίως οι εργαζόμενοι στον Δημόσιο Τομέα που είδαν τα συνολικά του εισοδήματα να μειώνονται τα τελευταία 12 χρόνια μέχρι και 40%, που καταργήθηκαν τα δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων (13ος και 14ος μισθός), που είδαν το αφορολόγητο να μειώνεται, που βλέπουν τον πληθωρισμό να έχει ξεπεράσει το 11% και την ακρίβεια να εξανεμίζει το εισόδημά τους. Αυτοί οι εργαζόμενοι οφείλουν να απαντήσουν στον εμπαιγμό των ανύπαρκτων αυξήσεων με την κατάργηση της Εισφοράς Αλληλεγγύης, αύξηση που μεταφράζεται από 1,83€ τον μήνα.
Αντιστάθμισμα στην ακρίβεια είναι οι γενναίες αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, ίσες με τον πληθωρισμό, η επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, η αύξηση και η επέκταση του επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας, η κατάργηση του Νόμου Χατζηδάκη (4808/21) για τα εργασιακά, οι προσλήψεις μόνιμου προσωπικού σε νευραλγικούς τομείς για την καλύτερη λειτουργία του Κράτους προς όφελος των πολιτών.
Όλα αυτά είναι αιτήματα της 24ωρης Γενικής Απεργίας στις 9/11/2022. Όλα αυτά είναι αιτήματα φτωχοποιημένων εργαζόμενων.
Ο Σπύρος Καρακίτσος είναι μέλος ΔΣ και π. Πρόεδρος Ομοσπονδίας Σωφρονιστικών Υπαλλήλων Ελλάδος.
Αναδημοσίευση από www.thecaller.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.